Terug in Belanda

Dit is dan toch écht mijn laatste Indonesische verhaal! Sinds vanochtend ben ik namelijk weer terug in het altijd mooie Nederland ;)

Vorige week heb ik zelf nog een paar dagen op Lombok gechillt, wat een heerlijk eiland is dit! Prachtig groene heuvels, witte zandstranden, en nauwelijks mensen waardoor het er heerlijk rustig is. De mensen die er zijn, leven op standje relaxt. Langs de weg zie je regelmatig een boer met een kudde waterbuffels langskomen, die soms ook nog lekker een modderbad langs de weg nemen. Ook komen deze kudde's soms over het strand gesjokt. Het mooiste strand wat ik denk ik in mijn leven gezien heb, is de Tanjung Aan beach, net een paradijs.

Op vrijdag nam ik mijn vlucht vanaf Lombok naar Soerabaya, waar ik -jawel- mijn lieve vader en broer zou tegenkomen! Echt zo super leuk dat zij helemaal naar Indonesië gekomen zijn! We zijn zaterdag vanuit Soerabaya doorgereisd naar Cemoro Lawang, een bergdorp bij de Bromo vulkaan. Dit ging in een lekker gare bus, rokend en met een hoop lawaai de berg op. Vanuit onze lodge (wat een beetje vergane glorie was, maar dat gaf niets) hadden we prachtig uitzicht op de vulkaan. Zondagochtend stond de wekker om 02.45 's nachts en gingen Bart en ik doelbewust op pad om de Bromovulkaan te beklimmen. Hiervoor moesten we eerst door de zogenaamde 'zee van zand', dat was al een opgave op zich haha. We waren erg professioneel uitgerust met een hoofdlamp, fles water en pak koekjes. En een mobiel met Google maps. We waren namelijk al binnen een paar minuten de weg kwijt. Dit omdat het én pikkedonker was én er een enorm dikke mist hing. We hadden hierdoor zo'n 1 meter zicht, wat niet heel praktisch is als je in een vlakte met alleen maar grijs zand staat en je dus nergens een oriëntatiepunt hebt. Google maps was ook helemaal de kluts kwijt. Dus wij probeerden er het beste van de maken, niet door de jeeps overreden te worden en niet in een van de metersdiepe kloven te vallen. Dit slaagde gelukkig. Af en toe liepen we tegen de vulkaan aan, waar we niet verder naar boven konden, dus weer terug. Gelukkig kwam daar onze redder in nood, een Indonesische man met een paard die bij de vulkaan in een hutje woonde. Hij bracht ons naar de voet van de vulkaan waar een trap naar boven ging. We hebben die man overladen met rupia's :). Toen we naar boven waren geklommen, konden ze zo de krater van de vulkaan in kijken, waar je in het donker zelfs de rode lava zag. Echt indrukwekkend! We liepen over het smalle randje van de vulkaan (zonder enige omheining, typisch Indonesië) en hadden prachtig uitzicht op de Bromo waar we de zonsopgang konden zien. Papa heeft ook nog een prachtige Bromo-muts gescoord, die we minstens iedere 5 minuten wel aangeboden kregen.

Maandag zijn we naar de Makadaripura watervallen gegaan, wat ook weer een wandeling was, deze keer door de rivier en onder vier watervallen door, dus de poncho kwam goed van pas! In deze week met mn vader en Bart heb ik het meest gelopen van mijn hele tijd in Indonesië haha, maar ik kan in ieder geval zeggen dat ik gewandeld heb! De waterval was 200 meter hoog en viel in een soort grot naar beneden, ook weer prachtige natuur! Hierna vlogen we vanaf Soerabya naar het vertrouwde Bandung. ​De volgende ochtend zijn we eerst eens een beetje uit gaan slapen, want dat was wel eens tijd. Toen zijn we met de angkot richting Lembang gegaan, waar pak Deni scooters voor ons had geregeld. Ja, dat fikst pak Deni wel even hoor! Na zo'n 5 minuten lekker gelachen te hebben, pakten wij de scooter om naar de theevelden in de omgeving te rijden. Hier kwamen we nog bij een theefabriek binnen, waar we het hele proces van thee maken konden zien. Als lunch namen we mijn favoriete nasi goreng bij de melk cooperatie. Hier vond nog een mega-selfie plaats, met alle aanwezige medewerkers en ons. Daarna gingen we bij wat boertjes in de omgeving langs, die helemaal trots waren dat er 3 Belanda's op hun bedrijf kwamen kijken :) En uiteraard zijn we nog koffie wezen drinken bij de beste koffietent in Lembang! Wat ga ik die koffie missen!

Woensdag was papa jarig, dus uiteraard eerst taart! We hebben die dag Bandung bekeken, en naar foto's gespeurd die opa Verweij in Bandung gemaakt heeft. Heel leuk om te zien dat die gebouwen er nog gewoon staan, en ook gek om te bedenken dat mijn opa daar gewoon gelopen heeft lang geleden. Het was nog volop regenseizoen in Bandung, dus af en toe moesten we voor de hoosregen schuilen, en konden we lekker alle mensen bekijken en bespreken. 's Avonds zijn we vlees gaan eten ter ere van de verjaardag van papa. In dit hipster restaurant waren er ook eetwedstrijden, de eigenaar wilde graag dat wij meededen, maar we zagen hiervan af omdat de hoeveelheid eten die je naar binnen moest werken onmenselijk was haha. Het was wel vermakelijk om de deelnemers te volgen. Donderdag zijn we nog naar het Kawah Putih, het zwavelmeer, gegaan. Om hiervandaan terug te komen naar Bandung, was ook weer een opgave, maar het is gelukt. De taxichauffeur heeft ook nog even een erg leuk filmpje met ons opgenomen, je hebt tenslotte niet elke dag Nederlanders in je auto zitten. Hij had ook een toffe mooie muziekinstallatie in zijn auto, met een ultra bas, waardoor papa en ik zo ongeveer van de achterbank afdreunden haha. Echt een goede gozert!

Donderdagavond zijn we kwetiau gaan eten, bij een schattig opatje vlakbij het hotel. Hij deed super goed zijn best op het eten, en je proefde de liefde er gewoon in terug :) Terug bij het hotel werd ik nog overladen door kado's van Safitri en Rizky, zo enorm lief! Onder andere een echt voetbalshirt van Persib (dé voetbalclub van Bandung) met mijn naam erop. Nu staat Persib dus op plaats 1 naast Feyenoord, mn cluppie :p Maar echt heel aandoenlijk om allemaal afscheidskado's en souvenirs mee te krijgen, ik ga hen wel missen, zulke hartelijke en lieve mensen! Ze brachten ons vrijdagochtend ook naar de trein, deze ging om 06.30, dus de wekker stond weer lekker vroeg.

Na een treinreis van 3 uur, busreis van 1 uur, en vliegreis van 18 uur (zonder de 4 uur overstap meegerekend, op het enorm saaie vliegveld van Ghangzou, waar ze geen eens een pinautomaat bij de McDonalds hebben, heel vreemd), landen we op Schiphol. Na 4 maanden weer terug in Belanda! Bedankt voor jullie interesse in mijn, soms wat langdradige, verhalen en alle leuke en lieve reacties! Vanaf nu kunnen we weer gewoon live chillen, altijd welkom :)

Hati-hati en kusjes van Leina!